Ο καλός και ο άλλος.

Περνούσα από το πάρκο της γειτονιάς που συχνά έρχονται εκδρομή παιδιά από σχολεία. 

Άκουσα έναν νεαρό μαθητή να βρίζει πολύ άσχημα τον διπλανό του.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πόσο αδιάφορα αισθάνθηκε τις επόμενες στιγμές. Άνετος και αδιάφορος σαν να μην είχε συμβεί τίποτα για να μετανιώσει. 

Του αρκούσε να επιβάλλει την στάση του.

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να σκεφτώ το παρακάτω:

Η διαφορά ενός καλού ανθρώπους με κάποιον που δεν είναι (και δεν τον ενδιαφέρει να είναι καλός), δεν είναι ότι δεν θα κάνει κάτι άσχημο.

Και ο καλός άνθρωπος έχει ατέλειες σε τρόπος, μπορεί να φωνάξει, να θυμώσει, να νιώσει ζήλια, ίσως θα βρίσει, θα θέλει κάποιες στιγμές να γίνει το δικό του. Μα και άλλες ατέλειες... 

Θα τα κάνει αλλά σε σαφώς μικρότερο βαθμό. 

Ενώ σίγουρα η συνείδηση του δεν του επιτρέπει να κάνει αποτρόπαιες πράξεις που θα κάνει ο παραμορφωμένος χαρακτήρας.

Ή διαφορά είναι επίσης ότι θα μετανιώσει, θα ζητήσει συγνώμη πραγματικά.

Και θα προσπαθήσει να μην το ξανακάνει.

Ενώ ο άλλος είναι στον εγωισμό του και δεν τον νοιάζει πάρα μόνο ο μικρός, ακαλλιέργητος εαυτός του. 

Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει ένα σκληρό μάθημα για τη συμπεριφορά του. Μήπως και βρει το δρόμο για τον καλό του εαυτό... 

~Πέτρος Κ.~

Συνειδητοποιήσεις για καλύτερες επιλογές.
Φιλοσοφία, ψυχολογία, life coaching με απλό, ουσιαστικό τρόπο. 
Παρακαλώ μοιραστείτε το.

Σελίδες που θα σας ενδιαφέρουν:
https://www.facebook.com/axehasta/
https://twitter.com/Petros_Kalogia